“Bugün çaresiz kaldığımızda ‘sanatçılık’ oynuyoruz. Sanat bütün çaresizliklerin sığındığı son ada, boğulanlar, kural dışılar ve uçuklar için okyanusta bir adacık. Kendilerini ezenlerin bakışları altında tekrar tekrar yerin dibine batıyorlar, çünkü bu adacıkta fırtına kokan otorite bulutları ufku kapladığında, güneş ortalıktan kayboluveriyor ve sanatçılık oyunu yarıda kalıyor.
Yine de çoğu bu adanın kumsalında, suların ilk kabarmasında boğulmak üzere uzanmış yatıyorlar, zaten kimse bu adada herkese yetecek kadar yer olduğunu sanmıyor. Kavganın içinde, otoritenin dev zırhlılarına ve kıyım gemilerine karşı yüzerken boğulmak; bu ölü adada çürümekten, cellatlara yeni bir katliam olanağı sunmaktan, otoritenin şiddetine özgürlüğün şiddetiyle karşı koyamamaktan çok çok daha iyi.
Ben sanattan korkuyorum.”